“පටාස් ...”
පළමු කනේ පහර,නරබන්නෝ හරිම සතුටින්.අතුරු පාරේ
කලබලයක්,මමත් ඒ කලබලයට අහුවෙලා.පහර කන්නේ කාලකණ්නියා..පහර දෙන අයගේ නමක් ගමක් නෑ.
“ඇයි මේ..මොකක්ද කේස් එක..”
මම අහල පහල ඉදපු කෙනෙක්ගෙන් අහනවා.
“දන්නෑ”
ඔහු මේ අපුරු සිදුවීම ඇස් දෙකෙන් රස විදිනවා
විතරයි.මුලක් මැදක් අගක් දන්නේ නෑ.දෙතුන් දෙනෙක්ගෙන් අහගන්කොට යන්තම් කාතාවක
දැනගන්න ලැබෙනවා.
“ඕකා හොරෙක්නේ...”
කාලකණ්නියා හොරා බවට පත්වෙනවා.පහරදීම නැගලම යනවා..වටේ
ඉන්න අය චියර් කරනවා.
“ගහලා මදි...මරන්නයි ඕනේ..”
ටික වෙලාවකින් කාලකන්නියට අභයදානය ලැබෙනවා.ඔහු සෙනග
අතරින් නොපෙනී යනවා.කාලකන්නියට ගහපු අය ලොකු ටෝක් දිදී පොර වෙනවා.
“කව්ද ඒ කාලකණ්නියා ...?”
ඔහුට වෙනම නමක් තියෙනවා.ඔහුගේ වයස අවුරුදු දහ අටක් විතර
ඇති.සමහරවිට වයස දාසයක්‌ විතර වෙන්නත් පුළුවන්.ඔහුගේ ඇග පත අව්වට පිච්චිලා,මුහුණේ
දුවිලි තට්ටු ගණන්,තොල්දෙක බයිසිලක් බ්රේක් පලු දෙකක් වගේ,දත්වල තියෙන කහපාට,ඒවා
අතරින් නිශ්චිතවම කියන්න පුළුවන් නිකොටින් නිසා ඇතිවුන ඒවා කියලා.ඒත් ඒ සියල්ල
අතරින් ඔහුගෙන් මතුව එන්නේ නොමේරු පෙනුමක්.
අවසානයේ මට ඔහුව හමුවුනා.මේ ඔහුගේ කතාව.
“මම අවුරුදු දහයක් දොළහක් විතර හිගා කන්න
ගියා..අන්තිමට මම පැනලා ආවා..”
“හිගාකන්න ගියා”
“ඔව්..මාව පුංචි කාලේ ඉදලම එක එක්කෙනා එක්ක
යවනවා,,ගෑනු,මිනිස්සු...”
“ඒ අය කොහෙද දන්නෙත් නෑ..මට හුගක්ම පොඩි කාලේ
ගැන මතකයක් නෑ...ඒත් මට මතක කාලේ මාව අරගන යනවා.කොනිත්තනවා නිතරම වගේ”
“අඩපන්...මම හොදටම අඩනවා,අයෙමත් මොකක් හරි
දැක්කම ඇඩිල්ල අමතක වෙනවා..උදේ නමයට විතර පටන් ගත්තම මහා රෑ වෙනකල් අඩන්න වෙනවා.මට
මතක විදියටනම් දවල්ට කන්න දෙන්නේ නෑ..ඒවා කියන්නේ මුදලාලි..”
“යකෝ..පොඩි එකාට කවලා පොවලා සැපට තිබ්බම තොපි
කොච්චර ඇන්නත් වැඩක් නෑ..ඌව අඩවන්න ඕනේ නම් බඩගින්නේ තියපල්ලා ..ඉතිං දවල්ට කන්න
දෙන්නෙම නෑ..” රෑට දෙන්නේ කොත්තු රොටී.මම මාරම ආසයි.හැබැයි රෑට කන්න
දෙනවා චිකන් කොත්තුවක්ම.
“බඩ පිරෙන්න කාපිය” කියලා.
පහුවදාට උදේම ආයෙම පටන්ගන්නවා.මම පාරේ යනකොට සමහර
මිනිස්සු පොඩි පොඩි තෑගී දෙනවා.එතකොට පින් දෙන්න ඕනේ.
“අනේ මහත්තයෝ..පින් සිද්ධ වෙනවා”
කියලා ඒත් ඒවා අලුත් ඒවානම් විකුනනවා.සෙල්ලම් බඩු පවා
හම්බුවෙනවා.අලුත් ඇදුම් හම්බුවෙනවා.සමහර ඒවා දෙන්න බෑ කියලා බදාගන අඩලා
තියෙනවා.ඒත් කරන්න දෙයක් නෑ.මාව අරගන යන ගෑනු කෙනා හරි පිරිමි කෙනා හරි කනට දෙකක්
ගහලා ඒවා අරගන්නවා.ඒ කාලේ කවුද නෝනා කෙනෙකුයි මහත්තයෙකුයි බත් එකකුයි ලස්සන ප්ලේන් එකකුයි දුන්නා.මට ඒක
තාම මතකයි.මම එක පාරක පත්තු කරලා බැලුවා එච්චරයි.කොච්චර අලුත් ඇදුම් හම්බුනත්
වැඩක් නෑ..ලෑස්ති වෙයන් කිව්වම ඒවා ගලවලා දාලා පරණ කොට කලිසමක් ඇදගන,උඩට ඇදුමක්
නෑ.ඔහේ යනවා දවසෙම යනවා,අව්වට පිච්චෙනවා,වැස්සට තෙමෙනවා.
නාන්න ඇග හෝදන්න දෙන්නෙම නෑ.,මට ඒවා පුරුදුත් න,රෑට
කකුල් රිදෙනවා,පුංචි කාලෙම පයින් ඇවිදින්න වෙලා තිබුනනේ.ඔය කොටුව පුරාම
ඇවිදිනවා,බස් එකෙන් බස් එකට යනවා කෝච්චියෙන් කෝච්චියට යනවා.මම වගේම පොඩි උන්ව
අම්මලා වඩාගන තුරුල් කරගන යනවා දැක්කම මට ඉරිසියා හිතෙනවා.එහෙම දවස් වලට මම අම්මව
අහන්න පටන් ගන්නවා.ඒත් එකෙක්වත් කියන්නේ නෑ.
“තොට කොහෙද අම්මලා තාත්තලා කට පියාගනින්..” කියනවා.
“මම හිටපු තැන තව එවුන් රෑට නිදාගන්නවා ,ඒත් ඒ
කව්රුවත් හිගන්නෝ නෙමේ බිස්නස්කාරයෝ.එතන හිටපු මුදලාලි වගේ කෙනෙක්.මිනිහත් එක්ක
සියට ගානක් කතා කරගන්න.ඒ කියන්නේ සීයක් හම්බුනාම විස්සක් තිහක් දෙන්න ඕනේ,හැබැයි
නොදුන්නොත් ඉවරයි ,හොදටම ගහනවා,”
අවුරුදු කාල වලට මට කන්න නෑ.සමහර වෙලාවට කව්රුවත්
නෑ,පාරට ආවත් මොනවත් නෑ,ඉල්ලගන්නවත් තැනක් නෑනේ අවුරුදු වලට.දවසක් මුදලාලි මට
අරක්කු පෙව්වා.මට වමනේ ගියා,ඒත් ඊට පස්සේ මම බොන්න ගත්තා,බොනවා කියන්නේ සල්ලි වලට
අරගන බොන්නේ නෑ,එහෙම බොන්න දන්නෙත් නෑ.ඒත් මුදලාලි බොන්න පටන් ගන්නේ හවසට.එතකොට
ලගට වෙලා ඉන්නවා.මට උගුරක්‌ දෙකක් දෙනවා.ඒක තමයි බොන්නේ.පස්සේ පස්සේ මුදලාලි බීලා
නිදාගත්තම මුදලාලිගේ ෂර්ට් එකේ සාක්කුවෙන් සල්ලි ගන්නවා.අරගන තාප්පෙන් පැනලා කඩේට
යනවා මොනවා හරි කනවා,කොත්තු හැර වෙන ඕනේ දෙයක් කනවා.එහෙම යනකොට දවසක් මාව
අහුඋනා.වෙන කව්ද එකෙක් දැකලා මාව අල්ලගත්තා.මුදලාලිට කතා කරලා පෙන්නුවා.
මුදලාලිගේ සාක්කුවේ තිබිලා රුපියල් තුන්හාරදාහක් කොහොම
හරි මට මතක නෑ.මම එච්චර ගත්තේ නෑ.එච්චර ගානකින් කරන්න දෙයක් මම දන්නෙත් නෑ.මම
ගන්නේ රුපියල් සීයක් නැත්නම් දෙසීයක් විතරයි.දැන් මට තේරෙනවා ඒ සල්ලි අරගන
තියෙන්නේ මාව අල්ලගත්ත එකා.ඒත් මුදලාලිට එහෙම හිතුනේ නෑ.මුදලාලි මට කතා කළා.
“තෝ..සල්ලි ගත්තේ මොකටද”
මම කිව්වා මම ගත්තේ නෑ කියලා.
“නෑ..උබ ගත්තට කමක් නෑ ගත්තේ මොකටද කියපං”
මම ගත්තෙම නෑ කිව්වා.ඒ පාර මට ගැහුවා,මගේ දතක් කැඩුනා.ලේ
ආවා.මාව වැටෙනකල්ම ගැහුවා.
“තෝ දන්නේ නෑ..මට ඕනෙනං තෝව මම මරනවා...තෝ
මරලා උයලා කන්නත් මට පුළුවන්..” එහෙම කිව්වම මට බය
හිතුනා හොදටම මට චූත් ගියා.
“පල යන්ඩ..මෙතන හුජ්ජ කරන්නේ නැතුව...” කියලා එලෙව්වා.
ඊට පස්සේ මට නිදාගන්න තිබුන කාඩ්බෝඩ් කෑල්ල ගෙනත් චූ ගිය
තැනට දැම්මා.මම ඒ කාඩ්බෝර්ඩ් කෑල්ල ඇදක්‌ වගේ ලස්සනට හදලා තිබුනා.අගුරු කෑල්ලකින්
චිත්‍ර ඇදලා තිබුනා.පාරේ තිබුන මලක් ඇහිදගන ඇවිල්ලා ඒකෙ ගහලා තිබුනා.මට මේ ලෝකේ
තිබුන ලස්සනම තැන තමයි ඒ.ඒක චූ කරපු තැනට දැම්මම මට කරන්න දෙයක් නෑ.මම ඒක ආයෙම
අරගන නිදාගන්න තැනට ආවම අනිත් අය මාව එලෙව්වා.
“තෝ ගාව හුජ්ජ ගදයි...”
කියලා මම ඇඩුවා.ඊට පස්සේ මගේ කාඩ් බෝඩ් කෑල්ල මලත් එක්කම
පිච්චුවා.ඊට පස්සේ මට නිදාගන්න තැනක් නැතිව ගියා.මුදලාලි මට ගහන්න ගත්තා.හැමදාම
කරදර කරන්න ගත්තා.පුංචි කාලේ ඉදන් මම දහ පහළොස් දෙනෙක්ට මගේ අම්මා තාත්තා කිය කියා
ඒ අය එක්ක යන එක මට එපා වුනා.
මම මුදලාලිගේ සාක්කුවේ තිබුන සල්ලි ඔක්කොම අරගන තාප්පෙන්
පැන්නා.පැනලා ආවා.ඊට පස්සේ හැංගෙන්න වුනා.අවුරුදු ගානක් හැංගි හැංගි හිටියා.හොරකම්
කළා.පාරේ නිදාගත්තා.මම ටික ටික ලොකු වුනා.පික්පොකට් ගහන්න ගත්තා.ඒ සල්ලි වලින්
කුඩු ගැහුවා.දැන් මම එක එක ජාති විකුනනවා.
“එතකොට කෝ මුදලාලි...”
ඌ නන්නත්තාර වෙලා.මම දන්නේ නෑ මොනවා කරනවද කියලා.ඒත් ඌ
ඔය කියන ජාතියේ සල්ලි කාරයෙක් නෙමෙයි.කියලා ඔහු මගෙන් සමුගත්තා.
No comments:
Post a Comment